Tanrı bu kadar güçlü, bağışlayıcı ve sonsuz sevgi dolu olmasına rağmen neden O’nun Oğlu olan İsa’ya günahları bağışlaması için ihtiyaç duyar?

Cevap: 

Bu web sayfasının üçüncü konusundan alınan şu metin yöneltilen soruya güzel bir cevap teşkil ettiği için öncelikle burada tekrar etmek istemekteyiz:

Haç aracılığıyla kurtuluşa iman pratikte şüpheli ifadeler ve dinsel yaşam açısından sağlıklı olmayan yönelimlere de yol açtı: Örneğin neredeyse mazoşizme varan oranda acının bir çeşit dinsel yüceltilmesi (Dolorismus); Tanrısal adaleti kaynak göstererek pasif bir itaati ideal gösteren düşünce biçimi; gönüllü olarak cezayı çekerek ya da başkasının yerine acı çekerek kötülüğü ortadan kaldırma isteği vb. şeyler. Günümüz de ara sıra rastlanan, bir devrim liderinin adalet ve kurtuluş için kutsal savaşta en büyük yaşam kurbanını bu sınıflandırmaya dâhil etmek mümkündür. Bazı temel Hristiyan gerçeklerini anımsamamız burada yararlı olacaktır.

Öncelikle İsa’nın yaşamı kurtarıcı ve iyileştiricidir. İsa, bazen Tanrı’nın asıl isteğine karşı olarak yorumlanıp insanların sırtına gereksiz yükler koymayı sağlayan (Yeni Ahit, Matta 11,28; 23,4; Luka 11,46) dinsel yasaya (şeriat) karşı içsel özgür tutumu aracılığıyla ve Tanrı’nın bütün insanları kayıtsız şartsız seven bir Baba olduğu şeklinde ki gerçek yüzünü açıklamakta ki sadakati nedeniyle halkının önderlerinin düşmanlığını üzerine çekti. Bu önderler, İsa’dan hayal kırıklığı duyanların işbirliği ile onu ölüme mahkûm ettiler. İsa’yı, kendi yasalarına göre klasik ve acımasız çarmıha germe yöntemi ile öldüren Romalıların eline teslim ettiler. İsa’nın acımasızca öldürülüşü, onu yaşamında içsel olarak yönelten şeyin sonucuydu.

Yukarıda yöneltilen soru hakkında öncelikle şu söylenebilir: Tabii ki Tanrı doğrudan doğruya günahları bağışlayabilir. Ama Tanrı günahlarımızın İsa’nın yaşamı, acı çekmesi, ölüm ve dirilişi aracılığıyla bağışlanması kararını almıştır. İsa yalnızca aleni bir şekilde günah bağışlamamıştır, O’nun mukayeseleri dolu bir şekilde Tanrı’nın günahları bağışlama sevincinden bahseder. Örnek olarak kaybolmuş oğul ve kaybolmuş koyun mukayesesini ele alırsak (karşılaştır Luka İncili 15. bölüm): İsa toplum tarafından günahkâr kabul edilen kişilerin bulundukları yemeklere katılmıştır ( Luka 5,29-32). Tanrı’nın merhametini ve bağışlamaya hazır olduğunu gösteren bir sürü örneği burada belirtmek mümkündür (Günahkâr kadının bağışlanması Luka 7,36-50). Bütün bu durumlarda İsa Tanrı’nın bizi her zaman bağışlamaya hazır olduğuna inanmamıza yardım etmek istemiştir. Tanrı’nın bağışlamaya hazır olduğuna olan inanç bize dar bakış açımızdan kurtulup komşumuzla İsa’nın örneğine bağlı olarak muhatap olmamıza yardımcı olur.

Tanrı’nın bağışlamaya hazır olduğunun en kayda değer örneğini İsa, O’na bir kâfirmiş gibi bakıldığında ve şiddet kullanmadan Kudüs duvarları dışında ölümü kabul edişinde görmekteyiz. O hiçbir adalet gözetmeksizin işkence yapan ve hatta öldüren kıskanç, gururlu ve kindar insanların kurbanı olmuştur. İsa bu acıyı ve hakareti Yeşaya kitabındaki “Tanrı’nın acı çeken kulu” gibi (Yeşaya 53. bölüm) hiçbir intikam veya bedel hissi olmadan kabul etmiştir. Bu şekilde İsa insan topluluğunu ilk baştan beri kontrol altında tutan intikam ve şiddet çemberini yıkmıştır – İsa, O’nu öldürenleri bağışlamıştır (Luka 23,34) ve böylece insanlığa günah ve günahın doğurduğu sonuçlarla yeni bir şekilde yaşamanın yolunu göstermiştir.

Kısaca izah edersek: Tanrı’nın bizim günahlarımızı bağışlaması için İsa’ya ihtiyacı yoktur. Ama İsa’nın ayıp ve ölüme alçak gönüllü yaklaşımıyla bize O’nunla yaşayabilmemizin yeni bir yolunu göstermiştir.