Eğer İsa gerçekten kusursuzsa o halde neden Tapınakta şiddet uygulamıştır? O barışçılık ve şiddetsizlik için en kati kusursuz örnek olarak gösterilmiyor mu? 

Cevap: Bu soru haklı olarak İsa’nın net davranışı ve bundan doğacak neticeleri sorgulamaktadır: Nasıl olurda komşu ve düşman sevgisi öğretmeni böyle bir öfkeyle yalnızca dana ve koyunları değil aynı zamanda onların satıcılarını da “düğümlü bir kırbaçla” tapınaktan kovalar? Bu çok etkili teferruatı aniden düğümlenen kırbacı yalnızca Yuhanna (Yuhanna 2,14-17) bize iletmektedir. Diğer (Sinoptikler) İncil yazarları (Matta, Markos ve Luka) yalnızca genel bir anlatımla İsa’nın kurban satıcılarını, para bozdurucularını (Tapınak vergisini ödemek için geçerli olan tek parayı kazançlı bir şekilde bozduranlar) dışarıya kovaladığından bahsederler. 

Öncelikle haksızlığa uğrama durumunda bilinçli bir şekilde karşı şiddetten vazgeçen düşman sevgisini herhangi bir ayırım gözetmeksizin insanların bütün davranışlarını iyi bulmakla karıştırmamak lazım. Düşmanı dahi Tanrı tarafından sevilen onun kaybedilemez onurlu bir insan olduğunu görmek, onun yaptığı haksızlıklara kızmamak veya sessizce katlanmak anlamına gelmek. O halde İsa’nın “gayreti” O’nun düşman sevgisiyle herhangi bir çelişki içinde değildir. Ama şiddet uygulamanın geçerli bir şekilde Tanrı’nın isteğine dayandırılamayacağı geçerliliğini yitirmez. Tutarlı bir şekilde İsa yaptığı bütün mucizelerde hiç bir zaman insanlara şiddet uygulayan mucizeler yapmamıştır – yaptığı peygambersel tek beddua incir ağacıyla ilgilidir.

Bu yüzden Tapınağın temizlenmesini doğru bir şekilde olduğu gibi anlamak gerekir: Bu dinsel alanların (Tapınağın) suiistimal edildiklerinde veya dinsel ritüellerin ekonomik bir çıkarcılık için sömürülmeleri karşısında uygulanması gereken bir etik veya ahlaksal bir emir değildir, bir Model değildir. İsa burada ne Tapınak kültünün ekonomik akışını detaylarını düzenlemek istemektedir, ne de gelecekte din ile ticaret yapan tüccarlara karşı nasıl davranılmasıyla ilgili bir açıklama yapmaktadır. Buna karşı olarak şunu ifade etmek gerekir, İsa büyük Tapınak alanını kesinlikle “temizlemek” istememiştir. İsa daha çok kışkırtı uyandıran ve görünebilir bir “Tapınak eylemi” yapmak istemiştir. O halde İsa’nın Tapınak eylemi sembolik bir davranıştır. Böyle sembolik bir davranışla İsa’nın gerçekten başka insanlara şiddet uygulamış olduğu ve yaralamış olduğu ihtimali yoktur, çünkü bu bütün peygamberler tarafından yapılan sembolik eylemlere karşıdır. Bu davranışıyla İsa, O’nun Mesih olarak talebini göstermek için yapılmıştır: O Tapınak kültünün gidişatına karışma hakkına sahiptir, çünkü Tanrı’nın Egemenliği Kudüs’ün üzerine, İsrail ve bütün halklar için gelmiştir. O halde İsa burada bir yandan Eski Ahit Peygamberlerinin devamında hareket eder ve Tapınak kültü ve adil bir toplum arasındaki gerekli bağlantıyı gösterir: Tapınak bir “haydut ini değil, tüm ulusların dua evidir” (Markos 11,17). Öbür yandan Mesih olarak hareket eder ve İsrail halkının beklediği Göklerin Egemenliğinin geldiğini ve şimdi başladığını gösterir. 

Nihayet olarak metin dikkatli bir şekilde okunduğunda İsa’nın bu sembolik eyleminde O’nun için tipik olan bir özellik fark edilir: İsa’nın koyun ve dana tacirlerini dışarıya kovalaması ama güvercin satıcılarına (Yuhanna 2,16) konuşması tuhaftır. Güvercin satıcıları Tapınak kültünden gelir sağlayanların en fakirleriydiler ve mallarını başka bir kurbanlık hayvan alamayacak durumda olanlara satıyorlardı. İsa onlara karşı – yaptıklarının iyi bir şey olduğunu ima etmeden – özel bir yakınlık hisseder. İsa’nın hayatında ve eylemlerinde gerçekleştirdiği Tanrı’nın adaleti fakirlere özel bir ilgiyle bölünmez bir şekilde bağlantılıdır.