Tanrı Musaya Beni gören ölür demiş. Eğer İsa Tanrı ise, o zaman Onu gören insanlar neden ölmediler? (TR)

Yanıt: Soru öncelikle Eski Ahitten Çıkış kitabının 33,18-23 ayetleriyle ilgilidir: Musa, Lütfen görkemini bana göster dedi. RAB, Bütün iyiliğimi önünden geçireceğim diye karşılık verdi, Adımı, RAB adını senin önünde duyuracağım. Merhamet ettiğime merhamet edeceğim, acıdığıma acıyacağım. Ancak, yüzümü görmene izin veremem. Çünkü yüzümü gören yaşayamaz. Sonra, Yakınımda bir yer var dedi, Orada, kayanın üzerinde dur. Görkemim oradan geçerken seni kayanın kovuğuna sokup geçinceye kadar elimle örteceğim. Elimi kaldırdığımda, sırtımı göreceksin. Ama yüzüm görülmeyecek.

Tanrının yüceliği ve görkemi ile insanın liyakatsizliği arasında öyle bir uçurum vardır ki (bkz. Levililer 117,1vd), Tanrıyı görse (bkz. Çıkış 19,21; Levililer 16,2; Sayılar 4,20) veya yalnızca duysa bile (bkz. Çıkış 20,19; Tesniye 5,24-26; 18,16) insanın ölmesi gerekir. Bu nedenle Musa (Çıkış 3,6), Eliya (1.Krallar 19,13) ve hatta Serafim denilen melekler bile (Yeşaya 6,2) Yahvenin karşısında yüzlerini örterler. Tanrıyı gördükten sonra sağ kalan şükran dolu bir hayranlığa (Tekvin 32,31; Tesniye 5,24) veya ruhani titremeye (Hakimler 6,22-23; 13,22; Yeşaya 6,5) kapılır. Tanrı böylesi bir lütfu nadiren bağışlar (Çıkış 24,11); dostu olarak Musaya Çıkış 33,11; Sayılar 12,7-8; Tesniye 34,10 ve Eliyaya (1. Krallar 19,11) bahşettiği gibi: Hem Musa jem de Eliya, İsanın nura bürünüşünün tanıkları olacaklardır (Matta 17,3) ve hristiyan aktarısında ruhani olarak Tanrıyı görmeye mazhar olmanın üstün temsilcileri olarak görülürler (Pavlusla birlikte; 2. Korintliler 12,1). Tanrının yüceliği kendisini Yeni Ahitte İsada açınlar (Yuhanna 1,14; 11,40), ancak Babayı Oğuldan, yani İsadan başka kimse görmemiştir (Yuhanna 1,18; 6,46; Yuhannanın 1. Mektubu 3,2; Korintlilere 1. Mektup 13,12; bkz. Korintlilere 2. Mektup 4,4.6). İmanlı hristiyanlar İsada Tanrının yüceliğini görebilirler, ancak yalnızca Kutsal Ruhun bağışladığı iman gücüyle. İsanın yeryüzündeki yaşamı sırasında Tanrısal yücelik insani doğası içinde görülmez bir şekilde mevcuttu. Çünkü Filipililere Mektubun 2. bölümünde belirtildiği gibi İsa Tanrı özüne sahip olduğu halde, Tanrıya eşitliği sımsıkı sarılacak bir hak saymadı. Ama kul özünü alıp insan benzeyişinde doğarak ululuğunu bir yana bıraktı. İnsan biçimine bürünmüş olarak ölüme, çarmıh üzerinde ölüme bile boyun eğip kendini alçalttı (Filipililere Mektup 2,6-8).