Kutsal Ruh kaç kere gelmiştir? Bir defasında İsa dirilişinden sonra onu havarilerine üflüyor, daha sonra Kutsal Ruh Havarilerin İşleri kitabında bir kere daha geliyor. (TR)

Yanıt: Kutsal Ruhun gelişi hakkındaki Kutsal Kitap aktarılarının iman kavramı içinde Kutsal Ruhun hristiyanların yaşamlarındaki mevcudiyeti ve etkinliğine dayalı olarak yorumlanması gerekir. Kutsal Kitapta Kutsal Ruh bütün yaşamın yaratıcı gücü olarak anlaşılır: O herşeyi canlandırır, birarada ve ayakta tutar ve herşeyi zamanın sonundaki esenliğe doğru yöneltir. Kutsal Ruh en başta İsa Mesihte etkindir: beden alışında, vaftizinde, halka mesajını duyurmasında, ölümünde ve dirilişinde. Ölümü, dirilişi ve yücelmesinde yeni bir yaradılışın başlangıcını gerçekleştirmiştir. Bu yeni yaradılış bütün gerçekliğin nura bürünüşünde tamama erecektir. İşte İsa böyle Mesihtir, yani Kutsal Ruhla meshedilmiş olandır. Luka İnciline göre İsa, peygamberin bildirdiği vaadi kendisi için yorumluyor: Rabbin Ruhu üzerimdedir. Çünkü O beni yoksullara Müjdeyi iletmek için meshetti (Luka 4,18; bkz. Havarilerin İşleri 10,38; Yuhanna 1,32). Kurtuluşumuz ve esenliğimiz, İsa Mesihin ruhsallığına paydaş olmamızdadır. Bizler hristiyanız, yani Mesihin ruhsal meshine paydaş olmakla meshedilmiş olanlarız.

İsa Mesihe bu paydaşlık bizlere Kutsal Ruh tarafından bağışlanır. Çünkü Kutsal Ruh İsa Mesihi, sözlerini ve kurtarıcı eylemini tarih boyunca devamlı mevcut kılmak için gönderilmiştir. Bu şekilde İsa Mesihin ruhu olan Kutsal Ruh bütün gerçekliğe işler. Bu nedenle Pavlus şöyle demektedir: Rab Ruhtur, Rabbin Ruhu neredeyse orada özgürlük vardır (Korintlilere 2. Mektup 3,17). Bununla ifade edilen şudur: Kutsal Ruh, yücelmiş Rabbin kilisede ve yeryüzünde etkin mevcudiyeti ve mevcut etkinliğidir. Kutsal Ruh yalnızca İsa Mesihte yeni yaşamın armağanı değil, hem de bu armağanı bağışlayandır; Tanrısal bir uknumdur. O nerede etkin olursa, orada zamanın sonundaki özgürlük egemenliği şimdiden başlar. Kutsal Ruhun imanla kavuşulan armağanı Yeni Ahdin gerçekliğidir (Aquinolu Thomas).

Bunun ne anlama geldiğini Luka Pentekost günü Kutsal Ruhun havarilerin üzerine inişi hakkındaki aktarısında ifade etmiştir (bkz. Havarilerin İşleri 2,1-13). Pentekost bayramı yahudiler için bir hasat bayramıydı; İ.S. 1./2. yüzyıllarda bu günü Sina dağında ahdin kurulmasının anı gününe dönüştürdüler. Luka bu noktaya bağlantı yapmaktadır. Kutsal Ruhun inişi hakkındaki aktarısı ile ebediyen geçerli esenlik döneminin başlangıcını, peygamber önbildirisinin gerçekleşmesini (bkz. Yoel 3,1-3) ve İsanın duyuruluşunu (bkz. Havarilerin İşleri 1,8) tanımamak istemektedir. Bu noktada Eski Ahitte, özellikle Sinada, Tanrının görünüşü hakkında kullanılmış olan Kitabı Mukaddes tasvirlerini kullanmaktadır. Rüzgarın esişi, yeni yaşamın nefesi olan Kutsal Ruhun gücünü göstermektedir. Mevcut olanarın herbirinin üzerine inen ateşten diller havarilerin İsaya tanıklık etmeye yetkin kılınıp cesaretlendirildikleri anlamına gelmektedir. Yabancı dillerde konuşmaları ve bu dilleri anlamaları ile anılan halkların listesi, havarilere yüklenmiş olan dünya çapındaki misyon görevi ile Babildeki dillerin karışması olayına bir son verildiğini ve parçalanmış olan insanlığın yeniden birleşeceğini göstermektedir. Misyon yolu ile halklar tek bir Tanrıhalkı olarak toplanmalıdır. Bu şekilde Pentekost günü Tanrının zamanın sonunda ruhunu küçük, büyük, genç, yaşlı, yahudi veya diğer uluslardan herkesin üzerine dökeceği (bkz. Yoel 2,28-29; Havarilerin İşleri 2,17-18; 10,44-48) şeklindeki vaadi gerçekleşmiş olmaktadır.

Pavlus da Kutsal Ruhun bağışladığı olağanüstü karizmaları bilmektedir. Bu noktada ise göze çarpan fenomenlere değil, günlük hristiyan yaşamını vurgulamaktadır. Ruh, normal olanı olağanüstü bir şekilde yapmaktan çok olağanüstü olanın güücü değildir. Ruh kendini öncelikle İsa Mesihe tanıklık etmede (bkz. Korintlilere 1. Mektup 12,3) ve topluluğun kurulmasına hizmette (bkz. Korintlilere 1. Mektup 13,2-14) kendini gösterir. Pavlus Ruhu aynı zamanda her imanlının yaşamındaki teşvik edici, yöneltici güç olarak görüyor. İmanlılar kendilerini bedenin değil Ruhun rehberliğine bırakmalı (bkz. Galatyalılara Mektup 5,16-17; Romalılara Mektup 8,12-13) ve Ruhun meyvelerini vermelidirler: Sevgi, sevinç, esenlik, sabır, şefkat, iyilik, bağlılık, yumuşak huyluluk ve özdenetim (Galatyalılara Mektup 5,22-23). Bu şekilde Ruh insanda iki türlü açıklığı sağlamaktadır: insanın Tanrıya yönelik, kendisini özellikle ibadetle gösteren açıklığı (bkz. Galatyalılara Mektup 4,6; Romalılara Mektup 8,15-16.26-27), aynı şekilde insan kardeşine yönelik açıklığı. Çünkü fedakarca sevgiye dayalı hizmet gerçek hristiyan özgürlüğüdür (bkz. Galatyalılara Mektup 5,13). Yaradılışın içinde bulunduğu ve umut ettiği fanilik ve esaretten kurtuluşu da burada kendini göstermektedir. Ruh, hristiyan umuduna sağlam bir temel kazandıran ilk armağandır (bkz. Romalılara 8,18-27). (Katholischer Erwachsenen Katechismus. Das Glaubensbekenntnis der Kirche. Yay. Almanya Ruhani Meclisi 1985, S. 222)