Yeni doğmuş bir çocuk nasıl günahkar olabilir ki, vaftiz edilmesi gerekli olsun? (TR)

Yanıt: Kilisenin başlangıç döneminde elbette ki yetişkin vaftizi yeralıyordu. Yetişkin olmayan çocukların vaftizi ancak ikinci nesilde bir sorun ya da uygulama şekli olabilir. İncilde bu konuda direk tanıklıklar mevcut değildir. Ancak İncil sık sık bütün hanehalkının vaftizinden bahsetmektedir (bkz. Havarilerin İşleri 16,15.33-34; 18,8; Korintlilere 1. Mektup 1,16). Bu vaftizler sırasında çocukların da vaftiz edilmiş olmaları mümkündür. Bebeklik çağındaki çocukların vaftizi ile ilgili ilk ve açık ifadeler 2. yüzyıldandır. Bu şekilde küçük çocukların vaftizi hem Doğu hem de Batı kiliselerinde ta o zamanlardan beri mevcut olan bir uygulamadır. Birçok Papaşar ve Sinodlar, en başta da Trient Konsili (bkz. DS 1514; 1626-1627; NR 356; 544-545) bu öğreti ve uygulamayı onaylamış ve savunmuştur. [...]

Bebeklik çağındaki çocukların vaftizini temellendirme konusunda özellikle üç nokta geçerlidir.

1. Vaftiz ile kurulan hristiyan oluş Tanrının bize yaklaştığı ve yaşamımızı başlangıcından itibaren saran karşılıksız ve hakedilmemiş bir lütuftur (bkz. Yuhannanın 1. Mektubu 4,10.19; Titusa Mektup 3,5) ve bu lütfa miras günah nedeniyle başlangıçtan itibaren ihtiyacımız vardır. İnsanın her türlü etkinliği ve çabasından önce gelen bu lütuf özellikle bebek vaftizlerinde özellikle belirgin olmaktadır. Bu nedenle kilise ve hristiyan ebeveynler çocuğa doğumundan kısa zaman sonra vaftiz sakramentini bağışlamazlarsa onu önemli bir armağandan mahrum bırakmış olurlar.

2. İman temel olarak imanlıların topluluğuna yönelik ve bu toplulukla bağ içindedir. Bebek vaftizi, çocuğun onlarsız hayatta kalamayacağı taşıyıcı cemaate bu bağımlı ve bağlantılı oluşu çok belirgin bir şekilde göstermektedir. Bu şekilde çocuk ebeveynleri ve vaftiz anne-babaları aracılığıyla kendisi için Tanrının ve insanların önünde temsiliyeti üstlenen imanlıların topluluğuna katılmış olur. Küçük yaştaki bir çocuğun ancak ebeveynleri veya akrabaları tarafından hristiyanca eğitileceği kanaati oluştuğu zaman vaftiz edilebilmesinin temeli de budur. İnsani açıdan takdir edildiğinde eğer bu güvence yoksa, vaftizin de ertelenmesi gerekir.

3. İman bir anda olup biten bir olay değil, aksine bir gelişim sürecidir. Bu medenle vaftizli hristiyanların yaşam boyunca Mesihte ve Ona imanda gelişmek, büyümek görevleri vardır. İncilde bile hem imandan vaftize giden ve vaftizde en yoğun şekilde kendini belli eden yönelim vardır (bkz. Havarilerin İşleri 8,12-13; 18,8; 10,47 vd); hem de bunun tersi yönde, yani halihazırda vaftizli olanlara vaftizlerini hatırlatan ve onları vaftiz gerçekliğine götüren yönelim vardır (bkz. Romalılara Mektup 6,3-4; Korintlilere 1. Mektup 6,9-11; Efeslilere Mektup 5,8-9; Petrusun 1. Mektubu 2,1-5). Sonuçta vaftiz yalnızca imanın bir işareti değil, aynı zamanda imanın bir güç kaynağıdır; aydınlanma sakramentidir. Bu şekilde vaftiz bir yolun ve imanda ömür boyu gelişmenin başlangıcıdır.

Bu sebeplerden dolayı vaftizle ilgili ruhani hizmetlerin yenilenmesi gereklidir. Bu konudaki ruhani hizmetler temel olarak vaftize yönlendirme ve vaftizle temeli atılan yeni yaşamın hem hristiyan bireylerde hem de cemaatlerde gelişmesine dayalıdır. Dar anlamda vaftizle ilgili ruhani hizmetlere yetişkinlerin katekümenliği yani vaftize hazırlanması, çocuk vaftizi ile ilgili olarak ebeveynlerle ve vaftiz anne-babalarıyla görüşülmesi, evlenecek nişanlıların ve yeni evli çiftlerin ruhani hizmetlerle desteklenmesi ve çocukların imanda eğitilmesi için bütün cemaatin bu sorumluluğa katılımının sağlanması dahildir. Bu bağlamda yetişmekte olan çocukların imana ve kilisenin yaşamına katılımlarını sağlayan cemaat din eğitiminin yenilenmesi özellikle önemlidir (bkz. Gem. Synode, Schwerpunkte heutiger Sakramentenpastoral 2-3). Bu gelişimin sakramenti ise Güçlendirme sakramentidir. (Katholischer Erwachsenen-Katechismus, Cilt 1, S. 337-339)