Yaradılış aktarısına göre yaşam burada başladığı ve diğer gökcisimleri de sanki birer dekorasyon malzemesi gibi yaratılmış olduğuna göre, küçücük dünyamızın sonsuz evrenin merkezi olduğuna inanıyor musunuz? (TR)

Yanıt: İkinci Vatikan Konsili, yeryüzündeki herşeyin merkezi ve zirvesi olarak insana göre düzenlendiği imanlıların ve inanmayanların neredeyse ortak görüşü durumundadır (Gaudium et Spes 12) demektedir.

Ancak dünyamızın evrenin merkezi olmadığını bugün daha iyi biliyoruz ve doğabilimcilerinin çoğunun görüşüne göre insan evrenin ve dünyanın evrimine dahil durumdadır. Bu şekilde şu soru kendini göstermektedir: İnsan nedir? Bu, başlangıcından beri insanlığın temel sorusudur. Kitabı Mukaddes de bu soruyu yöneltmektedir (bkz. Mezmur 8,5; 144,3; Eyüp 7,17).

İnsan nedir? şeklindeki temel soruya Kitabı Mukaddesin yanıtı şöyledir: İnsan, Tanrının yarattığı bir varlıktır, varoluşunu Tanrıya borçludur. Tanrı tarafından varolması istenmiş ve yaratılmıştır; Tanrı onun öyle olmasını istediği ve ona ad verdiği için öyledir (Katholischer Erwachsenen-Katechismus, C. 1, S. 114).

Bu şekilde Kitabı Mukaddes, insanın yaradılışını diğer varlıkların yaradılışından ayrı tutmaktadır. Kitabı Mukaddese göre insanı diğer bütün yaratılmış varlıklardan ayrı ve özel kılan şey insanın tanrının benzeyişinde yaratılmış olmasıdır (bkz. Tekvin 1,26-27). Bütün canlılar içinde yalnızca insan Tanrıya uyabilendir, Tanrıyı işitip Ona yanıt verebilendir. Bu şekilde insan, Tanrının yeryüzünde partneri olarak yaratılmış ve Tanrıyla bir birlik içinde yaşamak üzere belirlenmiştir.

İnsanın onuru ve yüceliği açısından bakıldığı zaman evrendeki küçücük dünya gerçekten de sonsuz evrenin merkezi durumundadır. Bu bakış açısı mezmurlarda görkemli bir şekilde ifadesini bulmaktadır:

Ey Egemenimiz RAB,

Ne yüce adın var yeryüzünün tümünde!

Gökyüzünü görkeminle kapladın.

İnsan ne ki, onu anasın,

Ya da insanoğlu ne ki, ona ilgi gösteresin?

Nerdeyse bir tanrı yaptın onu,

Başına yücelik ve onur tacını koydun.

Ellerinin yapıtları üzerine onu egemen kıldın,

Her şeyi ayaklarının altına serdin;

Ey Egemenimiz RAB,

Ne yüce adın var yeryüzünün tümünde! (Mezmur 8,2.5-7.10; bkz. Sirak 17,1-10)

(Aynı eser, S. 115-117)