Kuran biz Hristiyanların Kutsal Kitap’ın metinlerini değiştirmiş olmakla itham etmektedir. Bu ithamın Romalılar Mektubunun 7. kısmının ikinci yarısından itibaren geçerli olduğunu düşünüyorum. Romalılar 7,13 bölümünün yunanca olan orijinal metninde αμαρτια ve δια yani “günah” ve “aracılığıyla” arasında bir virgül işaretinin olmaması gerekir, çünkü o zamanlarda imla işaretleri yoktu ve αμαρτωλον “günah” anlamına değil “günahkar” veya “günah işleyen” anlamına gelir. Bu dikkate alınırsa orada şu yazmalıdır: “Böylece iyilik mi benim ölümüm olmuştur? Asla! Ama günah beliriyor, iyilik aracılığıyla günah. Benim eylemim öldürücü olacaktır, yasaya karşı günah, sonu olmayan günahkârlıkta olduğu gibi.” Bu 15-17 ayetleri birlikte okumak mümkündür (çünkü ayetler ilk olarak 16. yüzyılda düzenlenmiştir): “Eğer ben (bana öğretilen yasayla ilgili) eylemimi anlamazsam, onları takip etmek istemiyorum, ama bu eylemden nefret ediyorum, ama eğer istemediğimi yapıyorsam, yasanın iyi olduğunu kabul etmişim demektir, eğer bunu artık takip etmiyorsam, o zaman günah içime yerleşmiştir”. Ve 19:20 ayetleri (birlikte okunursa): “Eğer iyiyi (ilahi yasayı) veya kötülüğü yapmak istiyorsam, ama eğer buna göre artik eylemlerimi yapmak isemiyorsam, bunu artık takip etmezsem, o zaman içimde günah yaşıyor demektir”. Yukarda belirtilen metinler böyle tercüme edildiğinde artık genel anlamda bir kurtuluşsuzluk durumu anlamına gelmezler ve böylece artık asli günahın kanıtlanması mümkün değildir.

Cevap:

Katolik dogmatiği geleneksel olarak asli günahı Romalılar 5,12 ayetiyle kanıtlamaktadır. Bunun kaynağı olarak gösterilen tercüme Vulgata Kutsal Kitap metnine dayanmaktadır: in quo omnes peccaverunt ... “herkes onda günak işlemiştir” buda orada ya “bir insanı” (Adem) veya “günah’ı” (peccatum) kast etmektedir. Resmi Öğreti Makamının metinlerinde genellikle Romalılar Mektubunun 7 kısmına atıfta bulunulmamaktadır, yalnızca nadir tefsir geleneklerinde bu metin kullanılır. Hakikaten sözdizimi açısından Romalılar 5,12 metninin Vulgata metninin yunanca orjinaliyle bağlantısı mümkün değildir (bu tam olarak imkansızda değildir), çünkü yunaca eph’hô’nun ho thanatos’a olan yakınlığı daha muhtemeldir: “ölüm’ün arkasından herkes günah işlemiştir”; bu latincede kullanılan in quo (eril veya noytrum) ve mors (dişil) ile mümkün değildir. Romalılar 5,12’nin ho thanatos’la olan ilişkisi modern tefsirlerin çoğunluğunda paylaşılmaktadır. Gerçi asli günah Pavlus’un düşünce ifadelerinde nesnel olarak mevcuttur, çünkü Pavlus Kutsal Kitap ilk anlatımlarını Adem hakkında olan tarihsel anlatımlar olarak görmemektedir, ama Kutsal Kitap’ta ha-Adam veya Yunancada ho anthrôpos’tan bahsederse, Pavlus tarafından bu genellikle bütün “insanın” anlatımı olarak algılanır. Yaratılış kitabının 3 bölümünde “insanla” ilgili anlatımında Pavlus böyle algılamaktadır. İşte tam olarak burada modern anlamdaki asli günah anlayışını görebiliriz: Bununla kast edilen insanı sürekli moralsiz halde tutan bir günahtır, yani kendi kişisel ve şahsi suçu olmadan Tanrı’dan ayrı koyulmasıdır.