Havari Pavlus’un Filipililere Mektubunun 2. kısım, 6. ayeti ve Yuhanna İncili 1,1-3 ayetlerini nasıl anlıyorsunuz? “Mesih, Tanrı özüne sahip olduğu halde, Tanrı’ya eşitliği sımsıkı sarılacak bir hak saymadı” (Filip. 2,6); “Başlangıçta Söz vardı. Söz Tanrı’yla birlikteydi ve Söz Tanrı’ydı. Başlangıçta O, Tanrı’yla birlikteydi. Her şey O’nun aracılığıyla var oldu, var olan hiçbir şey O’nsuz olmadı.” (Yu 1,1-3).

Cevap:

Filipililer Mektubunun bu kısmını Tanrı’nın hangi şekilde Tanrı olduğu hakkında çok önemli ifadelerde bulunan bir metin olarak okuyorum: Tanrı kendi tanrısallığını başka güçler karşısında iddia etmek ve hükmünü geçirmek zorunda değildir. O tasdik istemek ve bu uygulanmayınca cezalandırıcı bir şekilde müdahale etmek zorunda değildir. Tanrı insanlara karşı hizmet eden ve sevici olarak davrandığı sürece Tanrı’dır. Peygamber Yeşaya’nın Tanrı’nın Uşağı anlatısında (karş. 50,4-9) yazdığı gibi, dünyada Tanrı’nın kendisini uşak olarak göstermesi O’nun Tanrı’lığını azaltmaz. Tanrı’yı dünyasal hükümdarlık kavramlarıyla anlamaya çalışmak O’nu yanlış anlamaya yol açar.

O’nu daha çok sürekli olarak kendini başkalarına doğru aşan, fedai eden olarak anlamak daha doğrudur. Tasavvufçular bunu “dökülen Nur” veya her şeyi kapsayan Sevgi olarak tarif etmişlerdir. İşte bu Tanrı’nın mantıksallığıdır - O’nun Logos’u (bu Söz demektir). Ve buda Yuhanna İncili’nin ifadesidir: Tarihsel İsa’nın yaşamında, eyleminde, ölümünde ve dirilişinde Tanrı kendisinin nasıl olduğunu göstermiştir: Her şeyi içine kapsayan sevgidir. Buna insan olmaya karar verdiğindeki tarihsel anda karar vermemiştir, ama O baştan beri böyleydi. O’nun Logos’u, O’nun mantıksallığı başlangıçtan beri vardı: Sevgi olmak. Logos olarak O’nda her şey yaratılmıştır.