Sarhoşluk günah mıdır? Eğer öyleyse, hristiyanlık nasıl olur da sarhoşluk veren bir şeyi ibadette, hem de Tanrının adına kullanabilir? (TR)

Yanıt: Şarabın Kitabı Mukaddeste büyük bir anlamı vardır. Şarabın ne kadar değerli görüldüğü, Kitabı Mukaddesin aktarısına göre yenilenen insanlığın atası Nuhun bir bağ dikmesinden (Yaratılış 9,20) ortaya çıkmaktadır. Şarap övülmektedir (Hakimler 9,13; Mezmur 104,15); ancak aşırı miktarda kullanılmasına karşı uyarılmaktadır da (Yeşaya 5,11vd; Amos 6,6; Özdeyişler 20,1; 23,31vd; Sirak 19,2; Efeslilere Mektup 5,18; Timoteyusa 1.Mektup 3,3.8; Petrusun 1.Mektubu 4,3)

Sirak kitabından şu bölümü aktaralım(31,25-31):

Şarap içerken yiğitlik taslama; çünkü şarap pek çok kişinin yıkımına neden olmuştur. Ocak çeliği dener, çeliği kızdırıp hemen soğutarak sertleştirir; şarap da yürekleri sınar, övüngen kişilerin içki içme yarışı sırasında bu işi yapar. Şarap aşırıya kaçmadan içilirse insana canlılık verir. Şarap içilmezse yaşamın değeri var mıdır? Şarap insanları mutlu etmek için yaratılmıştır. Şarap gerektiği zaman ve gerektiği kadar içilirse, insanın yüreğine kıvanç ve ruhuna sevinç verir. İnsanın, içgüdüsü nedeniyle veya kabadayılığa özenerek içkiyi fazla kaçırması ruhunu karartır. Sarhoşluk akılsız adamın taşkın davranışlarına neden olur, bu da onun zararınadır; sarhoşluk gücünü azaltır ve kavgaya tutuşur. Bir şarap şöleninde komşunu paylama, komşun eğlenirken ona tepeden bakma, veya sana olan borcunu hatırlatıp ona sitem etme, hemen ödemesini isteme, komşunun canını sıkma.

Sorunun mantığına göre yanlış kullanıldığı zaman büyük zarar verebilecek olan bıçağın da kaullanılmaması gerekir. Hristiyan ahlakına göre böylesi konularda önemli olan doğru ölçüyü korumaktır.

Genel olarak konuşacak olursak: İlaç, alkol ve uyuşturucuların ahlaki açıdan değerlendirilmeleri ile ilgili olarak, bazı keyif verici maddeler keyif için, bazı uyuşturucular da hastaların tedavisinde doktorlarca kullanılmaktadır. Ancak insanın kendi ruhani durumuna hakimiyetini kaybedecek ölçüde kullanımı kötüdür. Ruhen veya bedenen alışkanlık ve bağımlılık yapan ve ahlaki şahsiyetin zayıflamasına, kaybolmasına yol açıp insani bağımlı kılan maddelerin kullanımı ahlaki açıdan savunulamaz. Yaşamın anlamlı bir şekilde sürdürülmesinin önşartlarından biri de kişinin kendi sınırlarını tanıması ve ölçülü olmak ve sakınmayı yerine getirmesidir. (Katholischer Erwachsenen Katechismus. Bd. 2: Leben aus dem Glauben (Freiburg: Herder, 1995), S. 278)